« بخاطر اینکه دلت یه چیزه نا صحیح رو میخواد خودتو مجازات نکن ، مگر اینکه نتونی وجودت رو کنترل کنی »
طبیعتِ وجودِ بشر اینه که دائماً به هر سوی ممکنه گرایانده بشه . قطعاً حدودِ تقدسِ وجودی می‌تونه مهمترین مواردی باشه که حتی از گرایش به سویِ نادرستی هم جلوگیری کنه و بدیهیه که دانایی ، عاقبت اندیشی ، تعقل و وژدان ، زمانی که با اراده همراه میشه می‌تونه ذهن و جسمِ انسان رو از جاری بودن تو مسیرِ نادرست و انجام عمل خطا بازمیداره و هرچند اگر نتونیم به ذهن و افکارمون مسلط باشیمو کنترلش کنیم می‌تونه جسممون رو هم به سمتِ انجامِ اون عملِ اشتباه پیش ببره ولی بخاطر افکار و اندیشه های ناصحیح ، حداقل در عمل نباید خودمونو مجازات کنیم و البته سرزنشِ درونی هم اجتناب ناپذیره ! ولی اگر اجازه بدیم جسممون به اون سمت پیش بره موضوع طوره دیگه ایه .