با یاد و تمنای یاری از یگانه پروردگار بی‌همتا و (صمد) و تمام اهل درستی و نیکی و حق و عدالت با عقاید و آیین های گوناگون
موقع انتخاب و تصمیم به جهت ایجاد روابط و پیوندها به گذشته ی فرد یا مجموعه توجه کنیم یا وضعیت فعل حال ؟!
شاید عجیب باشه ولی باورمندم «گذشته ی» افراد و مجموعه ها هرچند خطا داشته باشند ، «چنانکه در لحظه ی حال صاحب شخصیت تثبیت شده ی بدون عیب باشند» اصلاً مطرح نیست !
این به این معنی نیست که پس اجازه ی هر اشتباهی به خودمون بدیم ، اصلاً اینطور نیست چراکه اغلب ما می‌پنداریم با انجام اشتباه ، برای همیشه دچارش نمیشیم ، یه موضوع بسیار سادست و همون که شروع به اشتباه کردیم ، بعد از یه مدت آنچونان گرفتارش میشیم که دیگه هرگز تا آخر عمر نمیتونیم ازش رها بشیم !
بنابراین این عقیده اصلاً به این منظور نیست که چراغ سبزی باشه که بتونیم خطا کنیم ، بلکه به این منظورِ که اگر در گذشته اشتباهاتی داشتیم ، بعد نه فقط به خطا بودنش پی بردیم که اونقدر وجودمون نسبت به اون خطا مقاوم شده که گویی دوچندان نسبت به دیگران در برابرش توانا هستیم و به ثبات رسیدیم ، اینجا دیگه نباید بخاطر خطای گذشتمون نگران باشیم و همینطور هم اگر به اشتباه بودن عملی پی بردیم و یا « ندانسته مرتکب اون خطا میشیم » ، از جهاتی تفاوتی نداره ، هرگز نمیتونیم قابل اعتماد باشیم . پس به جهت تصمیم گیری و انتخاب توجه داشته باشیم که وقتی قابل اعتماد هستیم و به افرادی اعتماد کنیم که وجودشون رو نسبت به خطا و اشتباه کاملاً مقاوم و ثابت شده دریابیم . این به معنای این نیست که این فرد و یا مجموعه دیگه هرگز اشتباه نمیکنه ، منظور اینه که کمترین احتمال اشتباه رو داره . در مطالب گذشته ( اصل وفاداری به شرط اصلاح و بلوغ و اصلاحو بلوغ به شرط وفاداری ) درباره ی اینکه اگر در وجود افراد و مجموعه ای به حدودی عیب و اشکال دیدیم ، چطور میتونیم بالکل منصرف نشیم هم صحبت شده
.